दु:ख

दु:ख

सखी विरहाचे दु:ख नेहमी

सतत ठुस ठुस करत असते

मधुमेहीच्या न भरणार्‍या

जखमेसारखे भळभळत असते ॥१॥



आठवणी काही सरत नाहीत

जखमा काही भरत नाहीत

नको त्या आठवणींचे लोंढे काही

थोपवून धरता येत नाहीत ॥२॥



श्रावण झर झर सरींसारखे

दु:ख....येते, दु:ख.... थांबते

आणि मात्र जाता जाताना

तुमचे मन झाकोळून टाकते ॥३॥



आठवणींची भानगड अशी की,

त्या यायच्या काही थांबत नाहीत

जणू साबणाच्या पाण्यावरचे

बुडबुडे जाता जात नाहीत ॥४॥



दु:ख नेहमीच कसे असते?

भूकंपाने तडकलेल्या जमिनीसारखे

तुमचे रूपडे मात्र दिसते

पाणी नसलेल्या प्रपातासारखे ॥५॥



सुख आणि दु:ख या

एकाच नाण्याच्या बाजू असतात

नेहमी नेहमी हीच नाणी

आपल्याला कधीच सापडत नसतात ॥६॥



ही नाणी नेहमीच घडतात

जग नियंत्याच्या टांकसाळीत

नंतर त्यांची बरसात होताना

थोडीच पडतात आपल्या ओंजळीत ॥७॥



या नाण्यांची खरी गम्मत ही

छाप - कांटा उडवल्यावर दिसते

आपल्या आयुष्यात नेहमी नेहमी

कांट्याचीच बाजू वर येते ॥८॥



मला आधी कळलेच नाही की

नेहमी नेहमीच असे का होते

नाणे उचलल्यानंतर समजले

की दोन्ही बाजूला कांटेच होते ॥९॥



सखीच्या आयुष्यात नेहमीच

कांट्याचीच बाजू वर आली

नंतर नंतर तिला मात्र

त्याची सवयच होत गेली ॥१०॥



सखीच्या मनोवृत्तीने मात्र

कांट्याचे जाईत रूपांतर केले

त्या कंटक पुष्पांनी तिचे

अवघे जीवन सुगंधी केले ॥११॥



सखी सदा झिजत राहीली

रक्तचंदनाच्या खोडा परी

आम्ही मात्र समजलो तिला

जंगली आंब्याच्या लाकडा परी ॥१२॥



दिवस गेले, महीने गेले,

संवत्सरही उलटून गेले

सखी नसण्याचे परीणाम मात्र

अजिबात कमी नाही झाले ॥१३॥



आता मागे वळून पाहताना

सत्य समजू लागले आहे

सखी या जन्मीतरी दिसणार नाही

ही काळ्या दगडावरची रेघ आहे ॥१४॥



तुम्ही म्हणाल की वर्षापूर्वीच

हे सत्य का नाही कळले?

मित्रा, विज्ञान युगातला तू?

इतके तुझे डोके कसे संपले ॥१५॥



अनपेक्षित अश्या त्या धक्क्याने

काळ थबकल्या सारखे वाटले

विचार संपले, मन थांबले

चित्त गोठले, डोके झोपले ॥१६॥



होते असे कधी.... कधी

विचार करून करून होते

यावर मात केलीच पाहीजे

हेच वारंवार जाणवत होते ॥१७॥



अश्या विचित्र कातर क्षणी

जिवलगाची वाट पाहत आहे

उषःप्रभे नंतर येणारा

सूर्योदय मला दिसत आहे ॥१८॥



सूर्याची ती प्रभात किरणें

आनंद सयी जागवतील का?

त्यांच्या सुवर्णमुलाम्याने त्या

चिरंतर ठेवा होतील का? ॥१९॥



अश्या या सुवर्ण ठेवीमुळे

जीवन सार्थकी लागेल का?

या चिरंतर ठेवीच्या व्याजावर

मी जगी उपयोगी असेन कां? ॥२०॥





.............श्रीराम पेंड्से