चित्त विद्ध

चित्त विद्ध

आज दीपावलीच्या शुभ दिनी

मन खूप खूप अस्वथ होतं

तुझ्यासाठी दिवाळी कधीच सरली

हेच जणू ओरडून सांगत होतं ॥१॥



ऐन दिवाळीच्या कानठळी कल्लोळात

जन जल्लोशापासून अलिप्त होतो

मन भावविश्वाच्या अंधारकोषात

केविलवाण्या गटांगळ्या खात होतो ॥२॥



शुभेच्छांचे छोटे छोटे संदेश

मोबाईलवर सारखे किणकिणत होते

मन भावनेच्या कल्लोळात ते

खूपच अर्थहीन भासत होते ॥३॥



शेवटी छापील शब्दच ते

मनोलाटा त्यात दिसतील कशा?

चित्त खळबळाटीचा सारा प्रकोप

मनात पसरला दाहीदिशा! ॥४॥



सगे सोयरे विचारत होते की

आज दिवाळीचे काय काय केले?

काय खरेदी, गोड काय होते?

फराळाचे काय काय खाल्ले? ॥५॥



स्वरात उसने बळ आणून

जाणिवी थरथर लपवत होतो

अमुक अमुक खाल्ले, तमुक केले

सर्वांना हसत खेळत सांगत होतो ॥६॥



सर्व काही ठीक असल्याचा

केविलवाणा प्रयत्न करत होतो

अस्थिर मनाचा दाहक आगलोळ

विझून जाण्याची वाट पाहात होतो ॥७॥



आठवणींचा दरबार भरला होता

आरोपीच्या पिंजर्‍यात उभा होतो

सुखी दु:खी आठवणींनी मात्र

आतल्या आत जळत होतो ॥८॥



त्या आठवणींच्या आगडोंबाची

भली मोठ्ठी ज्योत झाली

काळ्या पांढर्‍या सर्व सयींची

क्षणार्धात राख रांगोळी करून गेली ॥९॥



तरीही डोळ्यातून सुख दु:खाचा

पाणलोटी ओहोळ झरझरू लागला

प्रतिपदेच्या शुभ स्वागतासाठी

चित्तगाभारा रिकामा करून गेला ॥१०॥



आणि मग चंचल चित्ताने जणू

आत्मसंयमिनीचा धावा केला

त्या माउलीने अति तत्परतेने

विद्धात्म्याला प्रतिसाद दिला ॥११॥



संयमिनीच्या सूक्ष्म तरल वृत्तीला

विद्धचिताची थरथर जाणवली

त्या थरथर लाटेतूनच तिने

विद्ध-भग्न वृत्ती शांत केली ॥१२॥



शब्द आणि स्वर लहरी इथे,

आश्वासक आणि कोमल होत्या

संयमिनीच्या वृत्तीसारख्या

धीर-गंभीर आणि तरल होत्या ॥१३॥



श्रीराम पेंडसे