प्रारब्ध
पडद्यावरची डोंगरी रेष
बघता बघता सरळ झाली
एक हसरा प्रसन्न जीव
बरोबर घेऊन निघून गेली
"सॉरी, सारे संपले आहे"
शब्द पहा किती स्वस्त होते
सांत्वनी अर्थहीन शब्द ते
नसते वापरले तरी चालले असते
"आम्ही काही करू शकलो नसतो"
म्हणत सफेद कोट कोरा झाला
तितक्याच निर्विकारपणे तो
दुसरा पडदा पाहू लागला
ही पांढरी कोटधारक मंडळी
संत पदाला योग्य असतात
सहजतेने सत्य स्विकारत
दुसर्या मृत्यूला सामोरे जातात
असा हा संत महात्मा
आपल्या वाट्यालाच का येतो
कुठल्या पापाची फळे म्हणून
देव अशी कठोर शिक्षा देतो
तेंव्हा मात्र खात्री पटली
आपण किती हताश आहोत
मी मोठा, मी विशेष तज्ञ
नियंत्यापुढे सर्व खुजे आहोत
आम्ही इतके मूढ कसे की
आम्हाला खुणाही नाही कळल्या
अश्रूंच्या महा पाणलोटात
सार्या जाणिवा वाहून गेल्या
मनुष्य प्राणी, निर्मात्यापुढे
पहा किती हतबल असतो
"बरे झाले, सुटली बिचारी"
असे समाधान मानून घेतो
का बरे सुटली ती?
वेळ तिची आली होती?
की नियतीपुढची आगतीकता
त्या उद्गारात दिसत होती?
काय होते तिच्या प्रारब्धात
की बोलकी उर्जा बंद पडावी?
हां हां म्हणता बघता बघता
जीवनज्योत अकस्मात निमावी?
किती दु:खे किती घाव
झेलले होते तिने एकटीने
चटका लागू दिला नव्हता
तिने आपल्या शिकस्तपरीने
श्रीराम पेंडसे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा