चांद राती
रिमझीम रिमझीम श्रावणसरीत
अंग माझे भिजले गं
सय तुझी येता येता
मन मोहरून आले गं
मन उफाळ वार्याच्यासंगे
उंच ऊंच उधळले गं
आठवणींच्या हिंदोळ्यावर
मस्त झुलून आले गं
चांदण्यांची बकुळफुलें मी
तुझ्याचसाठी खुडली गं
त्यांचा मोहक गजरा मी
तुझ्या केसात माळला गं
त्या बकुळीच्या दरवळाने मी
धुंद कुंद झालो गं
तुझ्या गहिर्या मिठीत मी
खोल खोल हरवलो गं
तुझ्या विद्युत् स्पर्शाने मी
धुंद स्वप्नी बुडालो गं
तारकांच्या जाईसड्यात मी
आकंठ न्हालो बुडालो गं
माझे घायाळ चित्त तन
तुझ्या नाजुक मिठीत निमाले गं
तुझ्या मलमली स्पर्शाने
ते पार विरघळून गेले गं
तुझ्या माझ्या मिलनास
चंद्र साक्षी होता गं
टिपूर चांद लोटात मी
देह भान विसरलो गं
काळ थांबला, पळे थांबली
पण धुंदी न ओसरली गं
मन माझे हरवून मी
स्वर्गी डुंबत होतो गं
................ श्रीराम पेंडसे
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा